Opublikowane w

Osoby Wysoko Wrażliwe (Highly Sensitive Person) Instrukcja obsługi :) cz. II

Witajcie po dłuższej przerwie spowodowanej moim wyjazdem do miejsca wręcz wymarzonego dla HSP: cisza absolutna, brak nawet śladu zasięgu w telefonie, brak ludzi, radia, telewizji, sklepów, samochodów i innych atrakcji życia codziennego, do jakiego jesteśmy przywykli. W zamian za to zanurzenie w dzikiej przyrodzie (Puszcza Białowieska!), długie spacery, kilka godzin spokojnej jogi i ćwiczeń oddechowych i życzliwi ludzie obok. Mimo, że prowadziłam codziennie praktykę dla licznej grupy sama porządnie się zregenerowałam 🙂 I choć taka deprywacja sensoryczna (jak fachowo nazywamy ograniczenie bodźców) służy każdemu, kto na co dzień żyje w mocnym tempie i w mieście, to dla Osób Wysoko Wrażliwych jest w zasadzie jedyną możliwą drogą odpoczynku, która skutecznie je relaksuje.

Poprzedni wpis o HSP i podzielenie się moim doświadczeniem z życia „nadwrażliwca” spotkał się z bardzo dużym zainteresowaniem z Waszej strony 🙂 http://streso-terapia.pl/czuc-za-mocno-dar-czy-utrapienieosoby-wysoko-wrazliwe-highly-sensitive-person-cz-i/ Dlatego dziś obiecana druga część:jak sobie radzić w życiowej dżungli, jeśli Twój układ nerwowy przypomina sitko do odlewania makaronu i sprawia, że czasami trudno jest Ci wytrzymać ilość bodźców, jakie do niego docierają.

Instrukcja Obsługi HSP:

1. zadbaj o swój sen: porada niezbyt odkrywcza, ale jak to często bywa najprostsze rozwiązania są najskuteczniejsze 😉 W trakcie głębokiego snu nasz organizm przeprowadza szereg procesów naprawczych i regeneracyjnych. Ma to ogromne znaczenie dla naszego mózgu, który wtedy porządkuje i układa informacje pozyskane poprzedniego dnia. Nawet osoby, które mają zrównoważony układ nerwowy po zarwanej nocy mogą czuć się poirytowane, przeciążone i reagować nieadekwatnie do sytuacji. W przypadku do HSP można te reakcje pomnożyć x 10… Ja odkąd pamiętam nie umiem zrywać nocy, następnego dnia czuję się dosłownie jak zombie. Długość snu jest sprawą indywidualną, podobnie jak okna czasowe, w jakich śpimy. Nie zamierzam przekonywać „sów” do chodzenia spać z kurami. Jednak w tradycyjnych systemach medycznych (ayurveda, TMC itp) za najlepszą porę do regeneracji uważa się czas przed północą. Ja jestem totalnym skowronkiem: nic mnie tak nie regeneruje, jak sen pomiędzy g. 21.30 a 5.30. Nawet jeśli wrócę z nocnej imprezy o 2 nad ranem i tak wstanę o świcie. Przestałam już z tym walczyć i zaczęłam o to dbać, bo zauważyłam, że jest to najbardziej podstawowy i skuteczny czynnik, który pomaga mi czuć się dobrze 🙂

2. Zadbaj o swoje odżywianie. Zaskoczeni, wiem :-p Jednak dla HSP utrzymanie stałego poziomu cukru i unikanie gwałtownych spadków energii jest bardzo istotne. Regularne, zdrowe posiłki dają nam wentyl bezpieczeństwa i pomagają zachować kontrolę nad kruchym systemem zarządzania energią życiową i emocjami.

3. Zadbaj o swoją ciszę. HSP mają bardzo wysoką wrażliwość na dźwięki. Nie dla nas regularne chadzanie na koncerty, wizyty w kinie na thrillerach, czy mieszkanie przy hałaśliwej ulicy. Mnie wybudzają najmniejsze dźwięki,a po dłuższym przebywaniu w głośnych pomieszczeniach czuję się zmęczona, poirytowana i niespokojna. Można rozważyć używanie stoperów lub dobrze izolujących słuchawek, które pomogą nam ograniczyć ilość dźwięków z zewnątrz.

4. Zadbaj o swój detoks od bodźców : w przypadku HSP bardzo ważne jest aby codziennie znaleźć kilkanaście minut w ciągu dnia (minimum!) na całkowite odcięcie się od bodźców. Ja lubię kłaść się na 20 minut w jogowej savasanie, przykryć oczy i (jeśli nie mam tego szczęścia, że w pomieszczeniu jest zupełnie cicho) użyć zatyczek do uszu. To bardzo istotne, aby przestymulowany układ nerwowy miał szansę na zresetowanie stanu alarmowego. W pracy też masz wybór. Zamiast stać w kuchni i przeglądać fejsbuka możesz założyć słuchawki z relaksującą muzyką i na 10 minut usiąść w cichym miejscu, najlepiej na świeżym powietrzu.

5. Zadbaj o zwolnienie tempa wykonywanych czynności. Taaak, wiem- większość ludzi jest w stanie zrobić wiele, aby przesuwać opcję „drzemki” w swoim telefonie do oporu 😉 W efekcie wyskakujesz z łóżka już spóźniony i od samego rana dorzucasz sobie stresorów. Polecam wstać te pół godziny wcześniej, otworzyć szeroko okno, poodychać, wypić na spokojnie kawę i sprawdzić, jak ta dodatkowa przestrzeń bez pośpiechu stwarza bufor spokoju na nadchodzący dzień.

6. Zadbaj o kontakt z naturą: im więcej czasu HSP przebywa z dala od zgiełku,tłumów, bodźców i hałasu, tym lepiej regeneruje się układ nerwowy i zwiększa jego wytrzymałość. Nie każdy z nas może teraz wszystko rzucić i jechać w Bieszczady. Ale zamiast wycieczki do centrum handlowego możesz wybrać się do parku…Często sama podróż bywa dla HSP stresująca. Wiadomo: dużo ludzi, pośpiech, hałas i ciągłe zmiany. Ja po kilku latach włóczenia się po świecie (co nadal uwielbiam!) odkryłam,że najlepiej regeneruję się w naszym umiarkowanym klimacie, w dzikich i cichych ostępach przyrody i nie testuję mojego organizmu pod kątem odporności na wszelkie tropikalne bakterie, ekstremalne temperatury i florę bakteryjną z odległej galaktyki. Nie warto jechać pod presją na urlop w tropiki, jeśli Twoje ciałko ma się najlepiej w innych warunkach.

7. Zadbaj o swój limit w kontaktach z ludźmi.: HSP nie jest w stanie robić wielu rzeczy na raz. Jest nam też bardzo łatwo „przeładować się” emocjonalnie. Często odczuwamy mocniej i głębiej to, co dzieje się z innymi i ludzkie historie zostają przy nas na dłużej. Z szacunku dla siebie i innych nauczyłam się trudnej sztuki rezygnacji. Nie mogę po kilku godzinach prowadzenia zajęć i bycia z ludźmi pojechać prosto na hałaśliwą imprezę i przekrzykiwać tłum rozmawiając ze znajomymi. Dlatego zmniejszyłam ilość prowadzonych przeze mnie zajęć i zaczęłam otaczać się ludźmi, których obecność wpływa na mnie kojąca i czuję się przy nich swobodnie i spokojnie. Czasami bywa to ciężkie, ale zdarza mi się napisać do przyjaciółki „przepraszam, ale dziś już jestem totalnie przeładowana, nie mam przestrzeni na rozmowę. Czy możemy się usłyszeć jutro?”. To dbanie o swoje granice pozwala mi być w pełni dla innych z uszanowaniem moich możliwości.

8. Zadbaj o samego siebie. Bycie HSP nie zwalania Ciebie z wzięcia odpowiedzialności za swoje emocje 🙂 Dla mnie praktyka jogi, medytacji czy uważności to podstawowy mechanizm regulacji emocjonalnej i fizycznej. Jestem w stanie dużo szybciej zauważyć, kiedy zbliżam się do swojej granicy i po powrocie do domu padnę, lub (gorszy wariant) z przebodźcowania nie będę mogła zasnąć. Jeśli jest Ci naprawdę trudno nauczyć się swojej instrukcji obsługi to warto spotkać się z terapeutą, który Ciebie wesprze.

Na zakończenie dodam, że bycie wysoko-wrażliwcem bynajmniej nie czyni z nas bezwolnych odludków. Bardzo wielu HSP jest jednocześnie ekstrawertykami (ja!), uwielbia kontakt z ludźmi (ten bonus w postaci dużej empatii) i ekspozycję społeczną. Ale bez umiejętności zarządzania swoją codziennością bardzo łatwo jest stracić równowagę i wyczerpać swoje zasoby sił. Dlatego dbajcie o siebie drogie HSP, a jeśli macie kogoś bliskiego o takiej urodzie układu nerwowego, to bądźcie wyrozumiali. Ludzie o wysokiej wrażliwości to dar dla tego pędzącego, często brutalnego świata.

Kamila

8

Opublikowane w

Nie stawiasz granic? Bądź pewien, że ktoś to zrobi za Ciebie

Idziesz do nowej pracy, zaczynasz nowy związek, rozkręcasz inicjatywę z dobrą paczką znajomych. Zazwyczaj czujesz przypływ energii, chęć działania i optymizm pod hasłem „a teraz to będzie już zupełnie inaczej”. Po pewnym czasie okazuje się, że nie wiadomo jak, ale znowu lądujesz w tej samej sytuacji, tylko często dużo mocniejszej niż ostatnio. Wszechświat sobie myśli ” uparta Istoto, skoro nie odrobiłaś lekcji na miękko, to teraz potrzeba dorzucić nieco do ognia, żebyś poczuła”.

Pisząc artykuły na blogu często odwołuję się do moich doświadczeń, więc i tym razem refleksja na temat (nie) stawiania granic jest właśnie o tym. O tym, kiedy kolejny raz spostrzegłam, że znalazłam się w tej samej bajce. Z poziomu głowy rozumiem, co się dzieje i dlaczego. Ale poziom serca to całkiem inna historia…

Jeśli nie umiemy wyrazić swojego sprzeciwu, kiedy ktoś narusza nasze granice, to zawsze znajdą się osoby, które będą je przekraczać. Mało tego, podświadomie będziemy wybierać takich partnerów lub sytuacje, w których po jakimś czasie poczujemy się wykorzystani. Zdrowa umiejętność powiedzenia „dotąd- to mnie boli/ krzywdzi/ nie chcę więcej” powinna kształtować się w dzieciństwie, kiedy jako mały człowieczek dostajemy przyzwolenie na wyraźnie swojego sprzeciwu i (w zdrowych granicach) jest to uszanowane przez dorosłych. Często zdarza się, że nasi rodzice sami nie dostali tego wzorca od swoich rodziców, więc nie potrafią nam go przekazać. Kiedy do tego dochodzi przemoc emocjonalna (lub co gorsza- fizyczna) wobec dziecka, to mamy niemal całkowitą pewność, że w dorosłym życiu nie będziemy umieli postawić granic. Obrana przed dorosłym z perspektywy małej istoty jest niemożliwa: rodzic jest większy, silniejszy i potężniejszy. Dodatkowo, lęk przed utratą miłości rodzica na skutek wyrażenia swojego sprzeciwu, całkowicie blokuje w dziecku możliwość obrony. Kształtuje postawę „jeśli powiem „nie” stracę Twoją miłość. Kiedy jako mały człowiek nauczysz się, że próby oporu są skazane na porażkę i jedynym wyjściem jest poddanie się cudzej woli, najpewniej będziesz powielać ten wzorzec w dorosłym życiu.

Wiem, wiem – teraz wielu z nas chciałoby się trochę poużalać nad sobą „ale ja jestem taka dobra/dobry i znowu czuję, że więcej daję niż dostaję”. Znam to 😉 Tylko wiecie co- to jest tylko i wyłącznie nasza odpowiedzialność. Bojąc się cudzej reakcji w odpowiedzi na nasz sprzeciw najczęściej nie stawiamy granicy. Druga osoba (choćby miała dobre intencje) porusza się po omacku w naszym świecie: nie słyszy naszego „nie”, więc skąd ma wiedzieć, jakie są nasze potrzeby? Czasami sytuacja wygląda jeszcze intensywniej: spotykamy ludzi, którzy stosują wobec nas zachowania przemocowe (nie mam na myśli przemocy fizycznej, choć i tak się może zdarzyć, lecz wszystkie zachowania dla nas krzywdzące). To są nasi nauczyciele, których sami sobie wybraliśmy (yesss- to nie zły los ani karma), aby w końcu dotknąć takiej granicy, żeby usłyszeć swoje „nie”. Zamiast wziąć odpowiedzialność za swoje granice reagujemy agresją lub (częściej) ucieczką. Kończymy związek, zmieniamy pracę, przyjaciół po raz kolejny wchodząc w rolę ofiary i czując się skrzywdzeni. Ale to relacje międzyludzkie pokazują wszystkie nasze zranienia. Możesz być perfekcyjnie zorganizowanym i idącym do przodu jak walec managerem w firmie. I bezradnym małym człowieczkiem w domowym zaciszu. Ucieczka nie jest rozwiązaniem, ponieważ schemat, który narodził się w relacji, może być tylko wzbudzony na tym samym poziomie zaangażowania. Nie uleczysz serca w samotności.

Na kłopoty ze stawianiem granic możemy także spojrzeć od strony neuronauki. W metodzie Somatic Experiencing dużo uwagi poświęcamy również schematom reagowania, jakie wykształciły się w naszym układzie nerwowym. Pewne struktury w mózgu (np.jądro migdałowate, które odpowiada za reakcję walki/ucieczki w sytuacji zagrożenia) działa ciągle na stand-by’u i wzbudza alarm przy najmniejszej wymianie zdań. Bywa, że nasze dzieciństwo upłynęło na słuchaniu kłótni i żyliśmy w stanie permanentnego napięcia. Dlatego każda wizja skonfrontowania się z cudzym gniewem i niezadowolenia jest dla nadmiernie czuwającego układu nerwowego katastrofą-zamiast zwykłym aspektem relacji międzyludzkich. W trakcie terapii metodą SE uczymy nasz układ nerwowy ponownie regulować swoje napięcie, redukować lęk i odzyskiwać poczucie równowagi i bezpieczeństwa 🙂

Jeśli czujecie, że ten wpis z Wami rezonuje i macie potrzebę o siebie zadbać, to jest wiele metod pracy:

psychoterapia : jakakolwiek ścieżka, w której psychoterapeuta pomoże nam obiektywnie dostrzec pewne wzorce, nazwać je i wyrazić swoje uczucia

warsztaty grupowe dotyczące asertywności, stawiania granic itp. Jako absolwentka Ośrodka Intra w Warszawie mogę Wam z czystym sumieniem polecić to miejsce lub Nową Psychologię w Krakowie (dużo pięknej pracy z ciałem!)

praca z ciałem metodą Aleksandra Lowena: poza procesami mentalnymi genialnie działają warsztaty, gdzie wykonujemy różne ćwiczenia pomagające nam postawić granice. Czasami jest to tylko zatrzymanie czyjejś ręki i powiedzenie głośnego „nie”. A czasami mocny krzyk i ruch, uwalniający zablokowany gniew. Warsztaty Lowenowskie bywają bardzo mocnym doświadczaniem, więc polecam je tym z Was, którzy nie stoją na krawędzi kryzysu emocjonalnego (to moja subiektywna opinia) i mają kontakt ze swoimi „bezpiecznym miejscem”

Somatic Experiencing metoda regulowania reakcji układu nerwowego. W moim odczuciu będzie lepszym wyborem, jeśli doświadczyliście traumy lub bardzo silnego stresu i bardzo trudno jest Wam kontrolować swoje emocje

NARM NeuroAffective Relational  Model™ to przepiękna metoda terapii, która łączy podejście oparte na układzie nerwowym z pracą na relacji, ucząc nasz mózg ponownego budowania bezpiecznych i zdrowych więzi z innymi ludźmi (niestety w Polsce nie ma zbyt wielu terapeutów, którzy mają kwalifikacje do prowadzenia terapii NARM, ale można wspomóc się Googlem. Ja planuję zacząć kurs NARM dopiero za rok 😉 )

Życzę Nam powodzenia w mówieniu swojego „nie!”. Jednocześnie dziękuję tym osobom, które sprowokowały mnie w końcu, do wkurzenia się i zadbania o siebie. Namaste <3

Kamila

Opublikowane w

Lęk. Twój dobry przyjaciel w nieładnym przebraniu.

Lęk. Chyba nie ma zbyt wielu ludzi,którzy przyjmują go z otwartymi ramionami. Zaciśnięte gardło, spocone dłonie, mętlik w głowie, ból brzucha, płytki oddech… I wiele innych sygnałów od nieproszonego gościa, którego najchętniej wyrzucilibyśmy za drzwi zanim zdąży zapukać. Ale on bywa uparty. Zatrzaskujesz drzwi, ale on i tak potrafi wślizgnąć się uchylonym oknem w środku parnej, lipcowej nocy, kiedy teoretycznie „wszystko jest w porządku”. 


Lęk był moim towarzyszem przez sporą część mojego życia. Przez wiele lat nie pozwalał mi zasnąć, a jednocześnie nie pozwalał się w pełni obudzić na to, co nazywamy życiem. Na zewnątrz byłam dzielną i silną dziewczyną. Pracowałam jako nurek, dźwigałam ciężary, włóczyłam się z plecakiem po kole podbiegunowym, wbijałam czekan w śnieg na lodowcu. Ale w środku było we mnie pełno lęku. Nieproszony gość, który pojawiał się  w bliskich relacjach, w podejmowanych decyzjach i obawach o moje zdrowie. Często zupełnie nieadekwatny do sytuacji. Zwykła wymiana zdań z ukochaną osobą potrafiła spowodować u mnie wewnętrzną panikę. Zazwyczaj uciekałam. Kończyłam relacje, zmieniałam miejsce pobytu, podejmowałam kolejne studia, kolejne stypendia, podróżowałam. Byle nie czuć.

Dopiero niedawno poczułam jak wielkim darem w moim życiu jest lęk. Posłańcem, który z niespotykaną cierpliwością wsuwa w moje drzwi karteczki z informacją, które części mnie domagają się zauważenia i uzdrowienia. Przestałam go odpychać. W końcu niechętnie poszłam do kuchni, zaprosiłam go do stołu i zaparzyłam herbatę…Pozwoliłam mu mówić. Zaczęłam słuchać jego opowieści. Powoli zaczęłam rozumieć. Usłyszałam głos małej, wystraszonej dziewczynki, która kiedyś bardzo się bała. Pozwoliłam jej być słabą. Bo jak być silną ona wiedziała doskonale.

Nie jest to jednak łatwy proces. Nasza kultura nie przepada za wrażliwością, emocjonalnością i przyznaniem się do słabości. Nie lubi tez dyskomfortu. Preferujemy klimatyzację, miękkie fotele, wygodne samochody. Kiedy coś nas boli łykamy „tabletkę”- może jakieś leki, może kilka szklaneczek dobrego alkoholu dla rozluźnienia,  może kolejna powierzchowna relacja dla zabicia samotności. Ale ból nie znika, on wciąż  tam jest. Bywa że niespodziewanie wybuchnie w postaci ataku paniki, kiedy sam w środku nocy będziesz jechać ciemnym tunelem na autostradzie. I wtedy część z nas pobiegnie do psychiatry po leki, żeby „TO” już nigdy więcej się nie powtórzyło. 

Ale paradoksalnie „TO” jest darem. I tylko kiedy pochylimy się nad swoim lękiem, damy mu szansę mówić możemy dotrzeć do jego źródła. Ale do tego konieczny jest czas. Ograniczenie bodźców, pobycie ze sobą w ciszy, w tej przestrzeni gdzie wcale nie jest miło i wygodnie. 


Moja droga do oswajania leku wiedzie różnymi ścieżki. Celowo piszę w czasie teraźniejszym, bo choć zaprzyjaźniłam się z lękiem i mam wrażenie, że teraz mamy całkiem dobrą relację, to na pewno trzeba o nią dbać całe życie 🙂

– joga uczy mnie nieoceniania. Jest jak jest na ten moment, inaczej teraz nie będzie. I to jest ok.

-medytacja: bycia w perspektywie obserwatora, a nie aktora. Zrozumienia że moje myśli to tylko myśli, niekoniecznie fakty.

– psychoterapia: wyrażania wszystkich emocji,także smutku, gniewu i rozpaczy. Czerpania siły ze swojej wrażliwości

– Somatic Experiencing (metoda terapii traumy, jaką studiuję) pokazuje, że lęk często bywa po prostu niedokończoną reakcją naszego układu nerwowego i mamy metody, żeby go uwolnić. To, że teraz jest trudno, to wcale nie oznacza, że tak będzie zawsze 🙂

– praca z ciałem (psychoterapia metodą A. Lowena, Trauma Release Excercises, tantra, medytacje aktywne Osho, choeroterapia, Integracja Strukturalna) pozwoliły mi wykrzyczeć, wyskakać, wytrząść zablokowane emocje

-praca z tradycyjną medycyną pokazuje mi, że czasami coś we mnie musi umrzeć, żeby przyszło nowe, ale to wcale nie oznacza mojego końca 

-podróże w odległe rejony pomagają tolerować dyskomfort- upał, zimno, wilgoć, monotonnie, zmęczenie 

Przede wszystkim moimi najlepszymi nauczycielami są bliscy ludzie. Bo jeśli lęk powstał właśnie w pierwotnej relacji,w dzieciństwie to nigdy nie uleczysz go w samotności. Więc wdzięczna jestem za te wszystkie momenty w relacjach , kiedy musiałam się z nim skonfrontować.


Mój ostatni tydzień, kiedy zniknęłam zupełnie z  zasięgu to był również czas konfrontowania się z lękiem. Z lękiem wysokości w trakcie wspinaczki (patrz zdjęcie ;-). Z lękiem przed spotkaniem ze swoim cieniem, kiedy przez wiele dni dzielisz z kimś maleńką przestrzeń i tak łatwo o irytację. Z lękiem przed zmęczeniem, płytkim oddechem, ograniczeniami ciała, ostatnim podciągnięciem które dzieli Cie od szczytu. Dyskomfortem w każdym wydaniu. Ale czasami mam wrażenie, że dopiero kiedy dotykam tej swojej granicy, gdzie (choćbym chciała) nie mam już sił udawać pojawia się prawda i uzdrowienie. 

Dedykuję ten wpis wszystkim, którzy mierzą się z lękiem. Z podziękowaniem dla ludzi, którzy wytrącają mnie ze strefy komfortu, a jednocześnie uczą mnie bezwarunkowej miłości .I wiece co? Jestem bardzo dumna z tych, którzy potrafią pokazać swoją słabość. Bo trzeba mieć dużo odwagi, aby pozwolić się sobie bać.

Love  & Light
Kamila 

ps. jeśli interesuje Was temat radzenia sobie z lękiem od strony terapii i pracy z układem nerwowym zajrzyjcie do wpisu: http://streso-terapia.pl/kiedy-twoim-zyciem-rzadzi-lek-jak-cialo-uczy-sie-bac-wlasnych-mysli/

Opublikowane w

Czuć za mocno: dar czy utrapienie?Osoby Wysoko Wrażliwe (Highly Sensitive Person) cz. I

Rajstopki. Te straszne rajstopki, w które rodzice (dosłownie) wbijali mnie każdego ranka przed wyjściem do przedszkola. Nie rozciągało się to dziadostwo ani o centymetr, drapało i brutalnie wciskało w skórę. Do dzisiaj to pamiętam! I w przeciwieństwie do innych dzieci nie umiałam spać w dzień. Leżakowanie. Co za koszmar. Przecież jest jasno, mózg nie śpi, kiedy jest dzień 😉 Za to zasypiałam o zmroku i budziłam się z pierwszymi promieniami słońca. To było przekleństwo moich (wówczas jeszcze młodych i imprezujących) rodziców, którzy kończyli nad ranem nocne Polaków rozmowy, a ja właśnie pytałam mamy, gdzie jest „kakałko” na śniadanie. Kiedy ktoś na mnie krzyczał odbierałam to jako fizyczny ból, a obserwowanie kłótni rodzinnych kończyło się u mnie zazwyczaj histerycznym płaczem. A, no i jeszcze sławetny spot w wiadomościach o mordowaniu żółwi, które obejrzałam w wieku 7 lat, po czym dostałam całonocnej histerii i spazmów…

Minęły dwie dekady i starłam się odnaleźć w Warszawskim pędzie w mojej pierwszej pracy w korporacji. Najpierw był dojazd. Kolejką WKD i codzienny bieg podziemiami dworca centralnego. Cuchnące powietrze, dziki tłum, intensywne lipcowe zapachy w miejskim środku transportu.Koktajl ludzkich emocji upchnięty na kilku metrach kwadratowych. I open-space. Bez możliwości otwarcia okna w nowoczesnym, betonowym bunkrze. Bez tlenu. Bez ruchu. W temperaturze znacząco zbyt wysokiej, jak na zdolności mojego organizmu. Ostrym świetle biurowych lamp i suchym powietrzu z klimatyzacji. Każda komórka mojego ciała chciała się stamtąd wydostać, zaczerpnąć powietrza; każdy mięsień chciał się ruszyć. Ach, i te sztywne uwierające koszule i klejące się do ciała rajstopy. Szpilki, w których stopa prosiła o wolność. I small- talki w kuchni. O wakacjach, samochodach i innych ważnych życiowych kwestiach. Nie potrafiłam się w tym odnaleźć. Naprawdę się starałam i ciągle słyszałam, że jestem jakaś dziwna. Sama w to uwierzyłam. Bo jak to jest możliwe, że ja wszystko czuję bardziej?Dlaczego innym nie przeszkadza, że ich ciało od 5 godzin nie zmieniło pozycji, a w pokoju zawartość tlenu spadła do 5 %? Jak to możliwe, że potrafili na zebraniu kogoś publicznie skrytykować- czy nie poczuli emocji, jakie wywołali? Dlaczego nie dostrzegają tych wyraźnych sygnałów, kiedy ktoś ich nie słucha, nie ma ochoty rozmawiać, a nawet cierpi?No i po co ludzie rozmawiają o pierdołach, skoro czuć na odległość, że w środku coś się przewraca i aż prosi o utulenie?

Tych „drażniących” elementów rzeczywistości było więcej. Radio w samochodzie i brutalne reklamy, telewizor w domu rodziców, za głośna muzyka na imprezie. Ciągle jakby za mocno i za dużo, choć przecież reszcie osób wydaje się to nie przeszkadzać. Jednocześnie dostrzegałam dużo mocniej piękno tego świata: zmienność kolorów na niebie, zapach porannej wilgotnej ziemi, głębię spojrzenia drugiego człowieka, uśmiech maleńkiej córeczki mojej znajomej.

Choć od zawsze byłam ekstrawertyczką i uwielbiam ludzi, to do zachowaniu równowagi potrzebna jest mi cisza, pobyt w przyrodzie- a często i wiele dni resetu w samotności. Potrafię wyjść na scenę przed 100 osobami i wygłosić improwizowany wykład, a jednocześnie okropnie męczy mnie pobyt w centrum handlowym. Wybudza mnie śpiew ptaków, ale jednocześnie jestem niesamowicie wrażliwa na muzykę. I gwóźdź programu: emocje. Wyczuwam je u innych, zanim cokolwiek powiedzą. Czuję, kiedy kogoś coś boli i jak poprawić czyjeś ciało na jodze, żeby zmniejszyć napięcie. Naprawdę interesują mnie historie innych ludzi. Ale jest i ciemna strona medalu. Wszystko przeżywam podwójnie. Odczuwam smutek czy ból drugiej osoby jak swoją własną stratę. Nie raz usłyszałam, że jestem fałszywa, bo jak to możliwe, żeby się wzruszyć słuchając czyjejś historii albo roześmiać?

Mój mózg ma problem, żeby oddzielić realia od np. filmu, dlatego od 4 lat nie byłam w kinie. Ostatni wyskok na „Django” zakończył się u mnie 2 godzinnym płaczem (” no co Ty, przecież to Tarantino, ta krew nie jest prawdziwa, oni udają!”) Serio? Wiem, ale dla mojego przewrażliwionego mózgu nie ma to znaczenia- krew to krew, ból to ból.

Próbowałam się dopasować do żelaznych reguł pędzącego świata, ale nie potrafiłam. W efekcie byłam coraz bardziej rozdrażniona, niespokojna i zmęczona. Niedoczynność tarczycy, bezsenność, problemy z hormonami. Aż zmieniłam pracę. Zaczęłam więcej przebywać na powietrzu. Choć pracuję dużo więcej i intensywniej, niż dawniej, to dobieram czas pracy i warunki w zgodzie ze swoją osobą. Noszę luźne ciuchy. Unikam miejsc, gdzie jest bardzo głośno, ciasno i pełno ludzi. Chodzę spać wcześnie i wstaję o wschodzie słońca (słaba partnerka do imprez, ale na poranne bieganie czy jogę- polecam się 😉 ) Intuicyjnie zrozumiałam, że najlepsze co mogę zrobić, to zmienić styl życia, bo inaczej czeka mnie bieg po równi pochyłej. Wciąż jednak nie wiedziałam, skąd ta nadwrażliwość pochodzi i czy to normalne być tak kruchą i podatną na bodźce osobą?

1,5 roku temu trafiłam na metodę leczenia traumy i stresu- Somatic Experiencing. Z fascynacją zaczęłam zagłębiać się w neuronaukę i w ramach rozrywki- oglądać skany mózgu 🙂 I bingo! Okazuje się, że to, co odbierałam jako swoje utrapienie i dar zarazem- to po prostu uroda mojego układu nerwowego 😀 I część z nas po prostu przychodzi taka na świat: chłonąc wszystko jak gąbka i intensywniej odczuwając rzeczywistość. I nie są to „histerycy”, „niedopasowani społecznie”, „odludki”, „przewrażliwieni”. Tylko osoby, których mózg jest dużo bardziej wyczulony. Trafiłam na badania Elaine Aron, która od połowy lat 90-tych eksplorowała centralny układ nerwowy pod kątem jego reaktywności na bodźce. Istnieją nawet badania prof. R. Todd, która postawiła hipotezę, że niektórzy z nas mają specjalny wariant genu (ADRA2B) wpływającego na poziom noradrenaliny, czyli hormonu związanego z uruchamianiem reakcji stresowej. Również ciało migdałowate, które uruchamia reakcję walki lub ucieczki, dużo łatwiej ulegało aktywacji u osób nad wyraz wrażliwcyh. W efekcie takie osoby reagują dużo mocniej na bodźce zewnętrzne. Wyobraźmy sobie, że mózg „zwykłej” osoby ma tamę, przez którą przepuszcza pewne informacje. Zatem ilość bodźców (wody) spływa powoli do układu nerwowego i poddawana jest selekcji (reagować czy wyluzować). U osób Wysoko Wrażliwych ta tama nie istnieje : spada informacyjny deszcz i bang: mamy powódź i alarm powodziowy 3 stopnia. Dzisiaj określamy takie osoby jako Wysoko Wrażliwe (Highly Sensitive Persons).

I dlatego mnie np. koszmarnie uwierały rajstopki, a inne dzieci miały to w nosie 😉 Do dziś nie znoszę obcisłych ciuchów i sztucznych materiałów (drażni mnie nawet biżuteria). To dlatego, że HSP obejmuje też sensorykę, czyli reakcje na dźwięki, kolory, zapachy czy wspomniany dotyk.

Wedle badań Osoby Wysoko Wrażliwe stanowią ok 20 % populacji. Okazuje się, że wysoko wrażliwe mogą być też inne gatunki. W przeszłości, kiedy przeżycie zależało od wyczucia zagrożenia na sawannie, były darem dla społeczności: szybciej niż inne zauważały potencjalne niebezpieczeństwo. Potrafiły też łagodzić konflikty i wspierać harmonijny rozwój społeczności, ze względu na wysoką empatię. Obecnie, w świecie przebodźcowanym do granic możliwości, tacy ludzie często przechodzą katusze. Często wycofują się z życia (unikają dużych i hałaśliwych imprez, trudno im zarwać noc itp. ) Czują się niezrozumiane i tylko ucieczka w ciszę, samotność, naturę czy sen pozwala ich mózgowi odzyskać równowagę.

Ważna uwaga: jeśli nie ogarniasz sowich emocji, rzucasz talerzami, albo z łatwością wybuchasz- to wcale nie oznacza, że jesteś Osobą Wysoko Wrażliwą! Najpewniej jesteś osobą wysoko zestresowaną oraz nie do końca masz pomysł na strategię wyrażania swoich uczuć 😉 Wysoka Wrażliwość czyli Highly Sensitive Personality jest specyficzną konstrukcją psychiczną i działaniem układu nerwowego. Wymaga odpowiedniego podejścia i zadbania o codzienne warunki pracy (a często-zmiany trybu życia), żeby móc dobrze funkcjonować. I niestety, nikt za HSP tej roboty nie zrobi: trzeba o siebie zadbać i edukować otoczenie, a nie się nad sobą użalać, a HSP mają tendencję do nadmiernego wałkowania swoich emocji 😉 W kolejnym wpisie podzielę się z Wami badaniami na ten temat oraz krótkim testem, który pozwala nam wstępnie określić, czy jesteśmy książkowym wrażliwcem 🙂

Niezależnie od tego, jak działa nasz mózg, każdy z nas jest piękny na swój niepowtarzalny sposób i tylko szanując naszą niezwykłość możemy zapewnić sobie równowagę <3

Kamila- Osoba Wysoko Wrażliwa

zdjęcie: https://czuleoko.com/

źródła:

https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0149763418306250?via%3Dihub

https://royalsocietypublishing.org/doi/pdf/10.1098/rstb.2017.0161

Opublikowane w

Jak wypleniłam negatywność z mojego życia :)

Niektórym będzie trudno w to uwierzyć, ale jeszcze nie tak dawno byłam jednym z najbardziej czarnowidzących, narzekających i niecierpliwych stworzeń na tej planecie. Często słyszałam od innych „Kama, przestań marudzić”, ale nie potrafiłam nic na to poradzić. Ok, obiektywnie patrząc na niektóre moje doświadczenia życiowe, miałam prawo domagać się współczucia i uwagi (bo o to wołało właśnie moje marudzenie) . Dziś, bogatsza o doświadczenia i wiedzę psychologiczną widzę wyraźnie, skąd jeszcze taka tendencja się u mnie wzięła. Ale to temat od oddzielny i bardzo osobisty wpis, może przyjdzie na niego kiedyś przestrzeń.

Skupmy się jednak na pozytywach 😀 Bardzo chciałam zmienić swoje nastawienie. Mimo, że dostrzegałam ten mechanizm i nawet rozumiałam- za nic nie mogłam się go pozbyć. Bo zrozumieć, a umieć to zintegrować ze swoją głową i zachowaniem- to dwie różne rzeczy. Pozytywne myślenie nie działało. Dzisiaj, kiedy słyszę od innych, że jestem chodzącym optymizmem i uśmiechem zastanawiam się, kiedy właściwiej nastąpiła ta zmiana? Kiedy po przebudzeniu zaczęłam uśmiechać się do życia? Kiedy przed snem zaczęłam dziękować Bogu (siłom wyższym, wszechświatowi, Absolutowi lub nicości- co tam komu pasuje)? To był proces. To był dzień po dniu mikro zmian. I kilkoro ważnych nauczycieli, którzy przez ostatnie 10 lat (noo, proces, mówię Wam!) uczyli mnie, że można inaczej 🙂

Nauczyciel numer 1 : (najważniejszy) CIAŁO.

O moich perypetiach ze zdrowiem pisałam sporo.
Podsumuję to krótko: Człowieka łatwo uszczęśliwić. Należy zabrać mu to miał i oddać z powrotem. Kiedy miesiącami czy latami towarzyszy Ci permanentny ból, kiedy trafiasz na stół operacyjny, kiedy każda zwyczajna czynność urasta do rangi marzenia i boisz się, czy kiedykolwiek będzie inaczej- to zyskujesz nową perspektywę na to, co nazywasz „problemem”. Kiedy jest mi trudno i smutno często sobie myślę „Hej, Kama, jest temat, ale spójrz- wstałaś rano, masz siłę żyć, możesz pracować i praktykować jogę: to już tak wiele!” Może brzmi to banalnie i infantylnie, ale poważnie – każdy dzień traktuję jak dar. Choroby nauczyły mnie, co jest w życiu ważne. I kiedy milimetr po milimetrze pogłębiam asanę, która była dla mnie zupełną abstrakcją, czuję w sercu ogromną wdzięczność. Wdzięczność za zwyczajność. I nawet, kiedy ciało mi odmawia współpracy, to mam też w sobie pokorą i nadzieję, że będzie lepiej, że to chwilowe. Że to jakiś sygnał od organizmu, który o coś prosi. Bo skoro raz się udało to dlaczego miałoby się nie udać kolejny? 🙂

Nauczyciel numer 2: JOGA.

Och, to temat rzeka. Na blogu są już wpisy, gdzie dzieliłam się dobrem, jakie płynie z jogi min. tu http://streso-terapia.pl/rozciaganie-na-macie-czy-praktyka-jogi-po-czym-poznac-ze-praktykujesz-joge-a-nie-gimnastykujesz-cialo/ Joga jest w moim życiu na macie i poza nią. Wszystko, co robię w asanach, przenoszę do codzienności. Uczę się więc pokory, odpuszczania, szanowana granic, przekraczania ograniczeń, podążania za oddechem. Praktyka jogi jest drogą, a nie celem samym w sobie. Kiedy to rozumienie przeniknęło do mojego życia, zaczęłam ze spokojem obserwować to, co się wydarza. Idę swoją ścieżką, ale też daje sobie przestrzeń na danie kroku w tył, jeśli się pomylę. Joga nauczyła mnie, że jedyny moment jaki istnieje to TERAZ. Jeśli robię trikonasanę, to TA trikonasana jest najważniejszą rzeczą na świecie 🙂 Nie mogę się więc martwić tym, co jest w przyszłości lub tym, co było-to przecież nie istnieje. Jasne, czasami wkręcam się w jakieś rzeczy, ale dość szybko dyscyplinuje mnie wewnętrzny głos i staram się wracać do tu i teraz.

Nauczyciel numer 3: LUDZIE.

Jesteśmy istotami społecznymi. Mamy neurony lustrzane. Mamy swoistą energię, która nas otacza. Jim Rohn –  amerykański pisarz i  mówca motywacyjny powiedział, że „jesteśmy wypadkową sumą 5 osób, z którymi najczęściej przebywamy”. Co czujesz, kiedy wyobrażasz sobie te osoby? Czy ich obecność Ci służy? Jeśli nie- jeśli ściągają Cię w dół, zaśmiecają swoimi katastroficznymi wizjami i marudzeniem to może czas odejść z tego kręgu? Nie możemy i nie mamy prawa oczekiwać od innych, że się zmienią. Ale mamy prawo zadbać o siebie i wziąć odpowiedzialność za to, kto na co dzień ma na nas największy wpływ. Wiem, czasami jest to brutalne, bo są to nasi bliscy. Ale ja dopiero zaczęłam nad sobą pracować, kiedy zakończył się mój wieloletni związek- tak, mój wieczny pesymizm i narzekanie,również były powodem. BTW- współczuję Igorowi, że musiał tego słuchać i jednocześnie pozdrawiam, bo dziś wciąż jest dla mnie jednym z bliższych przyjaciół 😉 Bolało. Ale inaczej się nie da. Jak napisał Jung „Żadne drzewo nie wzrośnie do nieba, jeśli jego korzenie nie sięgną do piekła”. Musiałam pozostać sama ze sobą, żeby to zrozumieć i zmienić. Dzisiaj wybieram siebie, otaczając się ludźmi, którzy patrzą na świat podobnie jak ja i widzą więcej dobra, niż zła.

Nauczyciel numer 4: PODRÓŻE.

O podróżach pisałam ostatnio w tym wpisie: http://streso-terapia.pl/podroze-w-pojedynke-samotnosc-czy-wolnosc/ . Podróże po Azji pokazały mi bezsens narzekania, irytowania się i próby przewidzenia rozwoju wydarzeń. Tłok, upał, kurz, brud i dni spędzone w lokalnych autobusach. Wielogodzinne czekanie. Psujące się i rozklekotane taksówki. Biorę przykład z miejscowych. Zaczynam zabijać czas rozmową, wypijam kolejną słodką herbatę z mlekiem i ze spokojem przyjmuję informację, że odjedziemy „jak się zbiorą ludzie, a zbiorą się- kiedy się zbiorą” 🙂 Sytuacja i tak nie ulegnie zmianie od moich nerwów, a o ile mniej energii człowiek zużywa. I miejscowi ludzie. Dzieci w Nepalu, dla których połamany patyk obwinięty nitką to najlepsza na świecie zabawka. I jedyna, jaką mają. Hinduska dziewczynka, której oddaję swoje bluzki, bo jej koszulka ma więcej dziur niż materiału. A mimo wszystko tyle w nich radości! Pogody ducha w bezzębnych tybetańskich staruszkach, które częstują Ciebie herbatą z masłem, szeroko się uśmiechając. A my, ludzie Zachodu, mamy coraz więcej, ciągle coś trzeba kupić, naprawić, poświęcić czas i energię na rzeczy. Martwimy się ,kiedy nas nie stać, kiedy się psują, kiedy ciągle trzeba o nie dbać. A przecież tylko relacja z drugim człowiekiem ma znaczenie. Mniej rzeczy, więcej ludzi…

Nauczyciel numer 5: DUCHOWOŚĆ.

Dla mnie duchowość to poczucie, że jestem czymś więcej, niż zbieraniną kości i mięśni obleczoną w powięź 😉 Współistnieję jako malutka cząstka wszechświata i każdy atom, jaki mam w sobie, kiedyś był częścią kamienia, dinozaura, innego człowieka. Zaufanie, że wszystko ma swój czas i miejsce. Zaufanie, że dostanę to, co chcę kiedy będę gotowa, a nie kiedy mi się wydaje, że już zasłużyłam. Kiedyś irytowałam się, kiedy coś nie wychodziło. Dzisiaj mówię „ok, widocznie to się dzieje po coś, może dzięki temu uniknęłam jakiegoś większego kłopotu?”. I dostrzegam, że „jak mówię- tak mam” w życiu. Co za ulga nie dokładać sobie zmartwień!

Wiem, że podróż do „pozytywności” to proces. Ale uwielbiam tą ścieżkę, bo dostrzeganie szklanki do połowy pełnej, a nie pustej, czyni moje życie dużo piękniejszym 🙂

ps. zdjęcie autorstawa Kasi Czajkowskiej https://czuleoko.com/ w makijażu Marty Kozioł http://www.martakoziolmakeup.pl/ Przy okazji ta sesja była w kosmicznym upale, w środku puszczy, gryzły nas robale, komary, zaszło słońce, a mnie dopadła alergia. Ale jak widać, pozytywność nas nie opuszczała 🙂

Opublikowane w

W oczekiwaniu na lajka. O (moim) uzależnieniu od mediów społecznościowych.

Prolog:

Sahara. Wokół nas niekończące się po horyzont wydmy. Cisza, niezmącona szelestem liści i odgłosami ptaków, aż boli. W oddali rysują się góry, granica między Marokiem a Algierią. Jesteśmy zanurzeni w nicości, w oderwaniu od cywilizacji. Czasami nie ma prądu, czasami nie ma wody. Ale… jest zasięg. Jest internet. Ach, no i jest Facebook. Przy porannej kawie siedzimy my- Agata, która świadomie zrezygnowała z pracy w warszawskiej korporacji i wybrała życie na pustyni. I ja, autorka Stresoterapii, która za swoją misję uznała wspieranie innych w poszukiwaniu wewnętrznej ciszy, spokoju i równowagi. Obie – przeładowane bodźcami miejskiego pędu, przytłoczone atmosferą i bezcelowością etatowej pracy, tęskniące za spokojem, oddechem i naturą. Siadamy więc przy stole i…

ja: Agatko, a masz może internet?Ja tylko coś sprawdzę na szybko.

Agata: już udostępniam, potrzebuję odpisać na maile gościom

ja: O, zobacz, ile mamy polubień pod naszym zdjęciem!

Agata: Super, daj oznaczę u siebie!

Mija 45 minut, a my- które podłączyły się „na chwilę” do sieci orientujemy się, że gapimy się w ekrany smartfonów, choć przecież po to wylądowałyśmy na pustyni, żeby od tego się odciąć. Żeby nie było: obie dostrzegamy ten paradoks- uciekając przed wirtualnym życiem i nadmiarem pracy dla kogoś, nagle pracujemy więcej i dłużej- wisząc na mailu i fb. Z tą różnicą, że teraz pracujemy dla siebie, więc teoretycznie to nasza decyzja, ile czasu na to przeznaczymy… Teoretycznie. Jeśli same prowadzimy swój fun-page, publikujemy, wpisy, artykuły (ja), rezerwacje (Agata), odpowiadamy na maile. Social Media są bezlitosne: nie jesteś aktywny? Nie istniejesz. Eksperci doradzają „minimum jeden wpis dziennie, najlepiej w konkretnych godzinach, odpowiadaj jak najszybciej, zaskakuj użytkowników, zachęcaj do interakcji. Jak nie-klienci pójdą gdzie indziej.” No tak. Misja i pasja to piękna rzecz, ale przed materią nie uciekniesz. Przecież jakoś potrzebuję informować ludzi o tym, co robię. Przecież nie chcę rezygnować z mojej ścieżki i wrócić do pracy, która mnie nie cieszy. Tak to sobie tłumaczyłam.

Ocho. Aż w końcu do mnie dotarło, że to hipokryzja. Że jestem tak samo uzależniona od dopaminy na widok lajków pod moim postem, jak inni od polubeń swoich zdjęć bez koszulki na siłowni .To prawda-to, co piszę i tworzę płynie ze szczerej intencji wspierania innych. Dzielę się tym w mediach społecznościowych, ponieważ to najbardziej efektywny i darmowy kanał, jaki mam do dyspozyji. Ale czy na pewno darmowy? Czy nie płacę za to nieustanną presją odpowiadania na komentarze? Czasem i energią, jaki poświęcam na obecność w wirtualnej rzeczywistości?

Let’s be honest 1

Social media to nie organizacja charytatywna. Nad tym, żebyśmy nie mogli oderwać się od ekranu, pracuje sztab ludzi. Interfejs jest tworzony w taki sposób, aby uzależnić od ciągłej potrzeby scrollowania. Nie, to nie są tajemne i podstępne sztuczki. To prosty algorytm, wykorzystujący działanie naszego mózgu. Kiedy widzimy pozytywne komentarze czy lajki pod postami, pobudza to nasz układ nagrody- bardzo pierwotny mechanizm układu limbicznego. Mózg uwalnia zastrzyk dopaminy, a my czujemy przyjemne pobudzenie. W ten sposób ewolucja chce zwiększyć szansę powtarzania zachowań potencjalnie korzystnych dla organizmu. Aza Raskin, twórca funkcji scrollowania, stwierdził – „To tak jakby wziąć „behawioralną kokainę” i po prostu pokryć nią cały interfejs. To rzecz, która sprawia, że znów wracasz, i wracasz, i wracasz.” Niestety, tak jak z każdym uzależnieniem z upływem czasu układ nerwowy potrzebuje coraz większej dawki bodźców, aby uruchomić mechanizm przyjemności. Inżynierowie od social mediów szukają więc coraz to nowych pomysłów, które nas przyciągną: transmisje on-line, wspólne oglądanie, odświeżanie wspomnień, idiotyczne zestawy gotowych pytań do podzielenia się na swoim wall’u (wybaczcie, ale naprawdę kogoś interesuje, co najbardziej lubię jeść na śniadanie?!) to tylko niektóre przykłady. Acha, nie zastanowiło Was przypadkiem, dlaczego sieć podsuwa nam reklamy idealnie wpasowujące się w to, czym się interesujemy i potencjalnie możemy kupić? Temat danych, jakie są gromadzone na nasz temat, to historia na książkę. A może kryminał.

Jeśli łapiesz się na tym, że po wrzuceniu nowego postu co chwilę sprawdzasz, ile przybyło Ci lajków i odczuwasz smutek, gdy jest ich niewiele- to prawdopodobnie masz problem.

Let’s be honest 2:

Obraz jaki kreujemy w sieci jest często nieprawdziwy. I przez to tak kuszący. Rzadko kiedy wrzucamy zdjęcia, na których wystaje nam brzuch po wszamaniu wielkiej pizzy, czy relacje z rodzinnej awantury przy świątecznym stole. Na wirtualnej scenie łatwiej koloryzować i odstawiać teatr z doskonale wyrecytowaną przez nas rolą. Ten sztucznie tworzony wizerunek bywa niebezpieczny- również dla innych, którzy nabierają przekonania, że wszyscy wokół mają idealne życie, perfekcyjne ciało i same sukcesy na koncie. W ekstremalnych sytuacjach niektórzy zaczynają unikać realnych kontaktów, w obawie przed zdemaskowaniem.

Let’s be honest 3:

Media społecznościowe przesuwają szybko granice prywatności. Ile obcych osób zaprosiłbyś do domu, aby pokazać, co zjadłeś dziś na fit-lunch? Ilu osobom pochwaliłabyś się, że oświadczył Ci się ukochany? 3? 10? A jeśli masz na Facebooku 3 tysiące znajomych? Hmm? Szczególnie nastolatki ze swoją chwiejną tożsamością narażone są na cyberprzemoc. Kiedy ktoś gnębi Cię na szkolnym boisku widzi to kilka osób. Kiedy ktoś poniża Ciebie w sieci- nawet kilka tysięcy. Łatwo sobie wyobrazić, jak potężny ładunek emocjonalny niesie to dla użytkowników. Narastająca fala depresji, prób samobójczych spowodowanych właśnie nienawiścią w wirtualnym świecie jest smutnym dowodem 🙁

Let’s be honest 4:

Możesz mieć 5 tysięcy znajomych na fb i 100 tys.obserwatorów na Insta, ale czuć się samotnym do szpiku kości. Nic nie zastąpi prawdziwego, namacalnego kontaktu z drugim człowiekiem. Natura ukształtowała nas jako istoty społeczne. Mamy neurony lustrzane i empatię. Tulenie, patrzenie w oczy, głaskanie- to ewolucyjne mechanizmy, które podnoszą nam w organizmie poziom oksytocyny, serotoniny, obniżają poziom kortyzolu i adrenaliny. Jednym słowem obecność drugiego człowieka jest dla nas lecząca, kojąca. Dobra. Ale na to potrzebny jest czas. Uważność. Odłączenie się od wszystkich dystraktorów. Nie wiem, jak kształtują się dane w Polsce, ale amerykańska agencja marketingowa Mediaix wyliczyła,że przeciętny człowiek poświęca na media społecznościowe ponad 5 lat swojego życia…

Epilog:

Zanim zaczęłam prowadzić swojego bloga, fun page i Instagram nie miałam nawet smartfona, tylko starą Nokię (bez opcji internetu). Moje prywatne konto na fb było martwe i wcale nie było mi z tego tytułu smutno. Nikt nie wiedział, kiedy się zaręczyłam (ani z kim), ani kiedy się rozstałam. Jednak odkąd zaczęłam samodzielnie prowadzić swoją firmę media społecznościowe stały się moim kanałem komunikacji. Z 200 „znajomych” dzisiaj mam 1500 i byłoby więcej, gdyby nie to,że przestałam akceptować 90 % zaproszeń. Nie, nie zamierzam zrezygnować w prowadzenia fun page’a. Sama decyduję. co publikuję i co uważam za wartościowe. Sama też obserwuję inne strony, śledzę interesujące mnie wydarzenia. Czasami naprawdę znajduję mądre i inspirujące treści. Nie demonizuję. Ale czy naprawdę do tego niezbędna jest nieustanna obecność?

Dlatego postanowiłam, że w weekendy nie będzie mnie już w mediach społecznościowych. Będę dostępną pod mailem kamila@streso-terapia.pl- to część mojej pracy i jeśli organizuję np. weekendowe warsztaty, to z szacunku dla uczestników, będę odpowiadać w tym czasie na Wasze pytania. Odinstalowuję facebooka z mojego smartfona. Kiedy będę stać na przystanku zamiast scrollować fb pogapię się w niebo. Do pracy w social mediach będzie służył mi laptop, albo tablet- gdy pracuję będąc w podroży. Moich bliskich znajomych, którzy mają mój numer proszę o kontakt telefoniczny. Bardzo chciałabym ograniczyć ilość wirtualnych rozmów z ważnymi ludźmi. Bo sama bardzo nie lubię w życiu hipokryzji, a czuję, że Stresoterapia sama zmierza do tego. jeśli chodzi o zarządzanie swoją obecnością w sieci. Let’s be honest.

Love and light

Kamila

Opublikowane w

Podróże w pojedynkę: samotność czy wolność?

Właśnie wróciłam z kolejnej samodzielnej wyprawy. Zazwyczaj, kiedy mówię innym o swoim pomyśle pierwsze co słyszę brzmi „uważaj na siebie”. Faktycznie, kwestia bezpieczeństwa jest często pierwszą obawą, jaka pojawia się nam na myśl o wyprawie solo. Szczególnie kiedy jesteś blondynką o niebieskich oczach. Mimo pewnych niedogodności, jakie mnie spotykają, uwielbiam tak podróżować! Podróż w pojedynkę jest doskonałą okazją do wychodzenia poza swoją strefę komfortu, poznawania nowych ludzi, budowania otwartości i zaufania do tego, co odmienne. Ponieważ pytacie mnie o to, czy warto podróżować samej, postanowiłam się podzielić swoim doświadczeniem i wesprzeć tych, którzy marzą o samodzielnym wyjeździe, ale wciąż powstrzymują ich obawy.

Co dają podróże w pojedynkę?

  • Poznajemy siebie. Och, nic tak nie pokazuje prawdziwej natury człowieka, jak całkowite wybicie ze strefy komfortu. Wielogodzinne czekanie w upale, kurz, pył, zdezorientowanie, zmęczenie, brak snu- to wszystko sprawia, że nasze maski odpadają niczym błoto z podeszwy na Himalajskim szlaku. Nie ma miejsca na udawanie i oszukiwanie samego siebie. Nie ma miejsca na przejmowanie się niedoskonałym makijażem, pogniecionym ubraniem i tym, „co ludzie pomyślą”. Wiele przekonań na swój temat musimy zweryfikować. Okazuje się, że jesteśmy jednak bardzo marudni, albo wręcz odwrotnie- nad wyraz cierpliwi. Ale przynajmniej jesteśmy prawdziwi!

  • Docenianie prostoty. Podróżując samodzielnie (a już w szczególności z plecakiem) dostrzegłam jak niewiele rzeczy jest mi potrzebne do przeżycia. Obecnie nawet na końcu świata możemy kupić produkty, jakie znamy ze swojego podwórka. W upalnych krajach możesz mieć dosłownie kilka ubrań i dużą chustę (absolutny must- have! Służy jako ratunek przed zimnem, przed upałem, przed ciekawskim spojrzeniami, jako turban, sukienka prześcieradło, ręcznik). Odkąd nauczyłam się mieścić swoje życie w 50- litrowym plecaku ogarnia mnie wstyd, kiedy widzę, ile niepotrzebnych rzeczy zgromadziłam w domu, a jak wielu ludzi na świecie nie ma nawet jednej pary porządnych butów 🙁

  • Otwieranie się na różnorodność. Kiedy jeździmy w większym gronie mamy tendencję do pozostawania w swoim towarzystwie. Kiedy podróżuję sama czasami dopada mnie samotność i tęsknię za rozmową z drugim człowiekiem. W tych bardziej odległych zakątkach świata ludzie są często bardzo ciekawi, co robi sama kobieta w podróży („a gdzie mąż i dzieci?”) .W Indiach, w lokalnych autobusach nie raz odbyłam przemiłe i fascynujące rozmowy z przypadkowymi pasażerami. Poznałam też kila osób, z którymi do dziś się przyjaźnię a nawet mam przyszywaną nepalską siostrę!

  • Obalanie stereotypów. Podróże nieustannie udowadniają mi też, że są one absolutnie bezsensowne. „Tam okradną (Meksyk), tu zgwałcą (Indie), a tu oszukają (Maroko)”. Ostrożność jest wskazana wszędzie, ale jeśli jedziesz z głową wypełnioną lękiem i negatywnymi przekonaniami, to podświadomie zapraszasz takie sytuacje do swojego życia. Prawdę mówiąc najmniej przyjemne sytuacje spotkały mnie w Polsce. A w egzotycznych miejscach nie raz miejscowi ratowali mnie z tarapatów, zawozili do lekarza, karmili, kupowali bilety na hinduski autobus, kiedy nic nie rozumiałam z rozkładu albo częstowali bułkami i słodką herbata, gdy skończyły mi się w drodze zapasy.

  • Uczenie się cierpliwości i tolerancji na zmianę. Oj, podróże po Azji czy Afryce to prawdziwe wyzwanie dla Europejczyków. Nie ma rozkładów jazdy. Autobus przyjedzie, jak zbierze się grupa. A w drodze zmieni 3 razy trasę, żeby odebrać 5 paczek i dziecko sąsiada ze szkoły. Pogoda potrafi Ciebie uziemić – albo będzie lało jak z cebra, albo przyjdzie burza piaskowa albo taka fala upałów, że z Twojej starannie zaplanowanej trasy zostanie tylko mgliste wspomnienie. Kiedyś byłam niebywale marudna i niebywale niecierpliwa. I pierwsze podróże w takie rejony doprowadzały mnie do rozpaczy. Aż zrozumiałam, że irytowanie się nic nie zmieni. Za to na pewno mnie wykończy 😉 I nauczyłam się płynąć z tym nurtem. Siedzieć z innymi pokornie na krawężniku przeżuwając miąższ kokosa w oczekiwaniu na odjazd. Gawędząc z kierowcą i głaszcząc miejscowe koty. Co za ulga! Bo przecież i tak wszystko się zadzieje, kiedy ma się zadziać. Inshallah 🙂 Po powrocie do naszej uporządkowanej rzeczywistości nie mogę się nadziwić patrząc na zdenerwowanych ludzi, którzy stoją w korku lub w kolejce w urzędzie. Czym to jest w porównaniu do 13 g. podróży w pyle i upale z kozą, kurą i niemowlakiem na kolanach? 🙂

  • Przekonanie o swojej sile, mądrości i zasobach. Samotne podróże często wymagały ode mnie przełamywania swoich oporów. Wychodzenia ze strefy komfortu. Czasami były to prozaiczne rzeczy, jak znoszenie kosmicznego upału w Indiach (dla mnie upał to temperatura powyżej 25 stopni,a co dopiero 45, jakie miałam w Delhi!). A czasami oryginalne, jak radzenie sobie z chorobą wysokościową w Himalajach, salmonellą w Nepalu czy pokorne wędrowanie przez Saharę w burzę piaskową. Niejednokrotnie doświadczyłam, jak wiele mam w sobie siły zarówno fizycznej jak i mentalnej. I jak wiele moich „nie mogę i nie dam rady” jest tylko w mojej głowie. Czasami, kiedy w wygodnej warszawskiej rzeczywistości coś wydaje mi się trudne, przypominam sobie tamte chwile i wiem, że sobie poradzę.

  • Przestrzeń na NIC. W codziennej gonitwie, bombardujących nas informacjach, rozmowach i wszystkich „must-to-do” brakuje zatrzymania. A odpowiedzi przychodzą tylko wtedy, kiedy mamy możliwość aby je usłyszeć. Samotne godziny spędzone w trasie czy na szlaku dają nam szansę, aby zmierzyć się z pytaniami, jakie często zakopujemy w zakamarkach umysłu. Być może odpowiedzi nie będą wygodne, ale jeśli będą prawdziwe, to zawsze przyniosą nam coś dobrego 🙂

Dlatego dla mnie samodzielne podróże nie są o sporze wolności i samotności. Są o prawdziwym kontakcie ze sobą, o uważnym byciu z drugim człowiekiem, o zaufaniu do świata i do swojej mądrości. Samotność to stan umysłu. A dobrych i życzliwych ludzi możemy spotkać na każdym krańcu świata <3 Piszcie, jeśli macie pytania!

Życzę Wam pięknych podroży- w pojedynkę czy w większym gronie 🙂

Kamila

Opublikowane w

Kiedy Twoim życiem rządzi lęk. Jak ciało uczy się bać własnych myśli

To by znaczyło, że tym, czego się boisz najbardziej, jest… strach. To bardzo mądre, Harry.  J.K. Rowling, Więzień z Azbakanu

Każdy z nas doświadczył w swoim życiu lęku. Ciężkich poranków, spoconych dłoni, płytkiego oddechu i tych ciągnących się w nieskończoność nocnych godzin, kiedy w głowie kotłowała się masa myśli, a żołądek zawijał w ciasny supełek. Niektórzy z nas spotykają się z nim na chwilę. Inni mają wrażenie, że potykają się o niego na każdym kroku. A bywa też tak, że lęk nie pozwala nam już wyjść z domu i mamy poczucie, że tak właśnie wygląda koniec. Ale bez względu na to, jak jest nam źle, w przeważającej liczbie przypadków- wciąż żyjemy. Bo nasze ciało ma ogromną mądrość i potencjał. To przekonanie towarzyszy mi od dawna. Jednak odkąd rozpoczęłam szkolenie terapeuty w metodzie Somatic Experiencing zyskałam jeszcze większą pewność, że ma to również uzasadnienie w neurofizjologii i może pomóc bardzo wielu osobom odnaleźć ponownie spokój i radość życia 🙂

Skąd bierze się lęk?

Lęk nie jest chorobą. Odczuwanie lęku nie oznacza, że zwariowałeś. Wszystko jest z Tobą ok. Lęk stanowi naturalną reakcję, która być może kiedyś uratowała nam życie. Kiedy coś zadziało się zbyt szybko, zbyt mocno i zbyt intensywnie. Kiedy nasz układ nerwowy wypracował sobie taki system wczesnego ostrzegania. Kłopot w tym, że ten system ma dość prosty algorytm. Nie ma czasu na długą analizę, czy kłótnia z partnerem, mail od szefa i podwyższone wyniki białych krwinek morfologii to subtelne problemy, czy wielkie zagrożenie. Działa szybko i wydajnie. Uruchamia kaskadę hormonów stresu, odcina racjonalne myślenie. Niestety, najczęściej zupełnie nieadekwatnie do rzeczywistości…


Kiedy mózg się boi, ciało cierpi

W metodzie Somatic Experiencing poświęcamy szczególną uwagę zjawisku lęku, który zawsze sygnalizuje nam coś ważnego. Jeśli wsłuchamy się w sygnały płynące wówczas z ciała możemy zauważyć jak mocno rezonuje on z fizjologią np. ból brzucha, głowy, napięcie mięśni itp. Proces wywoływania lęku w naszym ciele jest związany min. z ciałem migdałowatym, któremu natura dała pierwszeństwo przed logicznym myśleniem, za które odpowiada min. kora mózgowa. Ewolucyjnie na pierwszym planie zawsze było przetrwanie (uciekasz przed mamutem, albo walczysz) nie rozmyślanie (mamutowi wszystko jedno, co sądzisz na jego temat i swoich szans na zbudowanie z nim relacji).

Dlatego też tak trudno nam zarządzać procesem lęku z poziomu myślenia. Przecież dobrze wiemy, że nam to nie służy; rozumiemy skąd się to bierze; może nawet spędziliśmy wiele godzin z terapeutą nad przyglądaniem się traumom z przeszłości. Ale mimo to miewamy momenty, kiedy ponownie wpadamy w błędne koło strachu. Nie jest to najprzyjemniejszy stan, dlatego większość z nas ma liczne strategie pomagające nam uciekać przed takimi myślami np. zajmujemy się czymś innym albo uciekamy w alkohol, kompulsje (uciekać również można w jogę, medytację itp.)


To jednak nie pomaga, bo w naszym układzie nerwowym utrwalamy informację, ślad pamięciowy, że ta myśl=zagrożenie dla życia. Jeśli przed czymś nieustannie uciekamy, to mózg uczy się uruchamiać automatycznie coraz silniejszą reakcję stresową w odpowiedzi na dany bodziec. Finalnie życie w permanentnym lęku może doprowadzić do ataków paniki, gdy układ nerwowy tak wyspecjalizował się w śledzeniu zagrożenia, że ciało reaguje eksplozją lęku, zanim my zdążymy pomyśleć, czy ma on jakiekolwiek uzasadnienie.

To, co może nam pomóc, to ucieleśnienie tego doświadczenia. Odczuwanie i urealnienie danego zjawiska w ciele pomaga nam wypracować nowe wzorce reagowania w układzie nerwowy,

Ucieleśnienie. Jak sobie pomóc.


Dzięki zrozumieniu tego mechanizmu możemy spróbować zatrzymać proces wpadania w wir lęku. Na wczesnym etapie odczuwania dyskomfortu związanego z jakimiś myślami pomocna jest obserwacja reakcji płynących z ciała.
Jeśli czujesz, że Twoja głowa znowu generuje negatywne myśli nie uciekaj. Zatrzymaj się.

  • zaobserwuj czy lęk, który odczuwasz to prawdziwe zagrożenie?
  • rozejrzyj się po swoim otoczeniu, znajdź bezpieczne i wygodne miejsce, usiądź, poczuj bezpieczne oparcie dla ciała (to uspokaja nasz układ nerwowy).Oddychaj.
  • postaraj się zostać z tą myślą (na chwilę, może być to kilkanaście sekund) i zaobserwuj co się dzieje w Twoim ciele
  • możesz teraz odłożyć myśl na zewnątrz swojej głowy, może jest to jakieś miejsce w pokoju lub poza nim, gdzie myśl może poczekać
  • teraz przypomnij sobie pozytywną sytuację, kiedy czułeś się bezpiecznie, dobrze, spokojnie i odczuj wszystkie wrażenia płynące z ciała
  • jeśli jesteś gotowy/gotowa możesz z powrotem przyjrzeć się tej trudnej sytuacji i zaprosić bliżej siebie
  • zaobserwuj, czy coś zmienia się w ciele, kiedy ponownie konfrontujesz się z tą myślą?
  • ponownie zorientuj się gdzie jesteś, rozejrzyj, poczuj osadzenie w swoim ciele


Jeśli nie chcemy być niewolnikami swoich myśli potrzebujemy się nad nimi pochylić. Odebrać im moc cieni czyhających na nas za każdym rogiem. Lęk kryje w sobie potężną siłę. To, czego się tak bardzo boimy i tak mocno nas pogrąża, potrafiłoby nas z równą mocną unieść, tylko konieczne jest zatrzymanie i spojrzenie na niego z ciekawością i życzliwością.

Uzdrawianie lęku


Co ważne, z perspektywy Somatic Experiencing aby poznać i oswoić lęk nie musimy zagłębiać się w przeszłość i analizować z detalami naszych trudnych lub traumatycznych doświadczeń. Skonfrontowanie się ze swoją przeszłością jest niezbędne to rozpoczęcia procesu zmiany. Jednak jeśli spędzamy kilka lat na terapii i rozpamiętywaniu swoich ran, efekt bywa odwrotny od tego, na co liczyliśmy. To, co się stało już się nie zmieni. Zmienić możemy jedynie teraźniejszość, dostrzegając jak przeszłość wpłynęła na nasz sposób działania i myślenia. Nauczyć się zmieniać stare wzorce i odkrywać nową jakość funkcjonowania.

Kiedy nieustannie koncentrujemy się na przeszłych traumatycznych przeżyciach ponownie angażujemy te struktury mózgu, które zapisały tamte wspomnienia jako źródło naszego strachu. To, czemu poświęcasz uwagę rośnie w siłę. W pracy z Somatic Experiencing nie chcemy nieustannie aktywizować tego, co trudne. Skupiamy się na tym, żeby przetransformować wzorce reagowania w naszej codzienności. Bo żyjemy w tu i teraz. Nasz mózg jest plastyczny, układ nerwowy nieustannie potrafi się uczyć i oduczać danych reakcji. Jest to ogromny potencjał, który może nas wesprzeć w wyjściu z błędnego koła lęku. Bardzo często proces ten jest możliwy tylko przy wsparciu życzliwej i uważnej osoby czy terapeuty, który nie obawia się naszego lęku i potrafi stworzyć nam bezpieczną przestrzeń.

Nigdy nie wzniesiesz się ponad to, czemu nie chcesz spojrzeć w oczy.

Anthony de Mello

Kamila

zdjęcie: https://www.facebook.com/justynatomczakphoto/?modal=admin_todo_tour

Opublikowane w

SPOTKANIA Z YIN YOGĄ I JOGA NIDRĄ ODCINEK 3 : KLATKA PIERSIOWA 31.03.2019

Nasze trzecie popołudnie z cyklu „Spotkanie z yin jogą i jogą nidrą” poświęcimy klatce piersiowej, barkom i ramionom Z założenia jednym z najbardziej otwartych części ciała, a w praktyce: jednej z najbardziej usztywnionych i bolesnych. Długotrwałe siedzenie, stres, powstrzymywanie emocji powoduje, że przysłowie”dźwiganie ciężarów na swoich barkach” staje się nie tylko metaforą…
Z perspektywy psychoterapii poprzez ciało zablokowana klatka piersiowa sygnalizuje zamknięcie się na odczuwanie miłości i powstrzymywanie się przed wyrażaniem gniewu. Nie pozwala nam również na pełne oddychanie, tym samym osłabiając nasze siły życiowe.

Dlatego na kolejnym spotkaniu skupimy się na otwarciu i zrelaksowaniu tego obszaru. Wykorzystamy pozycje jak sphinx, seal, shoelace i straddle uwzględniając rózne warianty dla ramion (cowface arms, eagle arms) oraz wzmacniające nadgarstki (deep stress in sitting swan).

Naszym celem będzie uwolnienie napięć z zazwyczaj niedostępnych nam struktur ciała. Praca na powięziach zajmie nam ok. 90 min. Zakończymy 40 min. sesją jogi nidry: głębokim relaksem, nazywanym jogą snu psychicznego. Sesja dla wszystkich, także dla osób, które nigdy nie stały na macie 

Czym jest joga powięziowa?

Jest łagodną praktyką jogi, dostępną dla każdego, bez względu na staż na macie. Koncepcja yin jogi inspirowana jest taoistyczną medycyną chińską, wedle której harmonia w naszym ciele i umyśle pochodzi z równowagi pomiędzy Yin i Yang. Yang oznacza to co aktywne, energiczne, szybkie. Yin – bierne, powolne, łagodne. Praca w yin jodze polega na całkowitym odpuszczeniu napięcia mięśniowego i wsłuchaniu się w swoje ciało. W przeciwieństwie do dynamicznych form yogi nie angażujemy do pracy siły mięśni. Dzięki temu docieramy do miejsc, które dotychczas były niedostępne – powięzi, ścięgien, więzadeł a także kości. Ponieważ nasze ciało pamięta emocje lepiej niż nasz świadomy umysł, uwalniamy także niepotrzebne nam więcej odczucia. Odzyskujemy spokój, a ciało – swobodę ruchu i lekkość. Jednocześnie pozycje są komfortowe- używamy dużej ilości koców, poduszek i zawsze szanujemy naszą granicę komfortu.

O yin yodze pisałam na blogu tutaj: http://streso-terapia.pl/yin-yoga-o-potedze-wewnetrznej-ciszy/

Czym jest joga nidra?

Jest prowadzoną medytacją, w warunkach totalnego komfortu: leżymy wygodnie otuleni kocami i podążamy za instrukcjami nauczyciela. Podstawową techniką jest rotacja świadomości, czyli przenoszenie swojej uwagi z poszczególnych części ciała. W klasycznej medytacji umysł pozostaje świadomy a ciało aktywne. W jodze nidrze staramy się uzyskać stan świadomego snu. Nie doświadczamy w niej marzeń sennych lecz stan snu głębokiego. Dzięki temu nasz mózg zaczyna pracować w obszarze fal Delta (0,5-4 Hz).). Fala delta jest najwolniejszą ze wszystkich fal mózgowych typową dla stanu głębokiego snu (Non-rapid eye movement, NREM, SEM). Głęboko regeneruje ciało, sprzyja procesom zdrowienia. Sesja jogi nidry potrafi zastąpić 3 godziny snu. Jest także doskonałą metodą rozpoczęcia swojej przygody z medytacją, ponieważ łatwiej w niej utrzymać koncentrację i nie wymaga pozycji siedzącej. Jest dostępna dla każdego, również osób z poważnymi kontuzjami i ograniczeniami zdrowotnymi.

O jodze nidrze więcej na blogu:http://streso-terapia.pl/joga-nidra-medytacja-dla-kazdego/

Informacje praktyczne:
Pamiętajcie – ubierzcie się w wygodne stroje do praktyki (takie, aby było Wam ciepło w trakcie leżenia). Można zabrać swoją poduszkę, koc i ewentualnie coś do przykrycia oczu. Nie przychodźcie głodni ani najedzeni. Najlepiej zjeść posiłek 2-3 godziny przed sesją.

Gdzie:
niedziela od godziny 14 do 16.30 
Joga Centrum Adama Bielewicza
ul. Pankiewicza 1 lokal nr 26

Zapisy i rezerwacja:
1. zapisz się mailowo kamila@streso-terapia.pl podaj imię i nazwisko) i zapłać całą kwotę 100 zł lub gotówką przed warsztatem

Dane do przelewu:
Stresoterapia Kamila Karpinska
05 1950 0001 2006 0075 1444 0002 z dopiskiem ” Yin joga 31.03.2019″

W przypadku rezygnacji na tydzień przed warsztatem zwracam całą kwotę  Później nie ma możliwości zwrotu,ale możliwe jest przeniesienie na kolejny termin warsztatów.

Opublikowane w

Joga na stres. Regenerujący weekend z jogą i relaksacją 1.03-3.03.2019 pod Warszawą ♥

ZWOLNIŁ SIĘ POKÓJ 2-3 OS. Z ŁAZIENKĄ ORAZ 1 MIEJSCE W POKOJU 4- OSOBOWYM!

Na kolejny zapraszam w VI : w czerwcu!

Zapraszam Was na pierwszy wiosenny weekend z yin jogą, jogą nidrą i technikami relaksacji. Jaki jest cel warsztatu? Odprężenie. Oczyszczenie ciała i umysłu ze skutków stresu. Będziemy zanurzać się w odstresowującej praktyce jogi i relaksacji, uwalniając napięcie z ciała i z umysłu. Nauczymy się także praktycznych technik oddechowych, które pomagają nam wejść w stan odprężenia. Przećwiczymy i poznamy różne metody skutecznego uwalniania napięć z ciała. Rozmasujemy samodzielnie napięte mięśnie i powięzi. Warsztat także dla osób, które nigdy nie miały nic wspólnego z jogą a barardzoo chciałyby się całkowicie odprężyć 🙂

Dla kogo?

Dla wszystkich, którzy:
• Żyją w stanie zwiększonego napięcia emocjonalnego
• Czują się stale zmęczone i trudno im się skupić
• Towarzyszą im bóle kręgosłupa i mięśni
• Mają kłopoty ze snem i wyciszeniem
• Chciałyby poznać skuteczne techniki uwalniające napięcia z ciała
• Chciałaby lepiej kontrolować swoje emocje
• Pragną mieć więcej energii i szybciej się regenerować

Termin:
1.03-3.03.2019

Miejsce:
Bajkowa Zagroda.

Mieszkamy w pięknych, drewnianych chatkach w otoczeniu przyrody. Do dyspozycji mamy przestronną salę do jogi z drewnianą podłogą, ze wszelkimi pomocami. Czeka na nas też pyszne wegetariańskie jedzenie 🙂 Tylko 35 km. od centrum Warszawy.

 Pokoje: 1, 2, 3-osobowe z łazienkami oraz w pokoje z ogólnodostępną łazienką. Koniecznie napiszcie swoje preferencje, co do rodzaju zakwaterowania.

Harmonogram:

-piątek 1.03.2019
* 17.30 regenerująca sesja jogi
* 19.30 kolacja
* 20.30 – 21.00 relaksacyjna sesja oddechowa i medytacja dla chętnych, lub wieczorne rozmowy o wszystkim, co nam przyjdzie do głowy 🙂

– sobota 2.03.2019
* 8.30  śniadanie
* 11.00 sesja jogi/ ćwiczeń relaksujących/automasażu
* 13.00 obiad
* 13.30 – 16.30 czas wolny
* 16.30 – 18.30 sesja jogi/ ćwiczeń relaksujących/automasażu
* 19.00 kolacja
* 20.30 – 21.00 relaksacyjna sesja oddechowa i medytacja dla chętnych lub wieczorne rozmowy o wszystkim, co nam przyjdzie do głowy 🙂

niedziela 3.03.2019
* 8.30  śniadanie
* 11 sesja jogi/ ćwiczeń relaksujących/automasażu
* 13.00 obiad
* 13.30 – 16.30 czas wolny
* 16.30 – 18.30 sesja jogi/ ćwiczeń relaksujących/automasażu
* po 18.30 pożegnanie i wyjazd

Inwestycja w swój spokój obejmuje: ♥

* dwa noclegi i pełne wyżywienie (2 obiady, 2 x kolacja i 2 x śniadanie oraz całodzienny serwis kawowy )
* 9 g. zajęć warsztatowych yin jogi, 3 sesje jogi nidry i 2 x godzinna wieczorna medytacja

Pełna kwota:
-pokój z łazienką 700 zł./os
-pokój z łazienką na korytarzu 660 zł./os.

Proszę o wpłatę zaliczki w wysokości 200 zł od osoby z tytułem „weekend z jogą i relaksacją 1.03-3.03.2019  (imię i nazwisko) na konto:

Idea Bank  05 1950 0001 2006 0075 1444 0002
Stresoterapia Kamila Karpińska

Pozostała kwota płatna na miejscu gotówką.

Istnieje także opcja uczestnictwa w warsztacie bez noclegu : dodatkowa opłata za dobę wynosi wówczas 20 zł.

Proszę o zabranie własnej maty oraz (ewentualnie, jeśli dysponujecie) – pomocy do jogi np. wałka, paska, klocka czy ulubionego koca i poduszki- będziemy dużo leżeć 😉

Rezerwacja: proszę o zgłoszenia mailowe na adres: kamila@streso-terapia.pl

Czekam na informację, czy macie jakieś dolegliwości, o których powinnam wiedzieć i czy wolelibyście zabrać się z kimś autem.

Yin Yoga:

Jest łagodną praktyką jogi, dostępną dla każdego, bez względu na staż 🙂 Praca w yin jodze polega na całkowitym odpuszczeniu napięcia mięśniowego i wsłuchaniu się w swoje ciało. W przeciwieństwie do dynamicznych form jogi (np.Vinyasy, Asthangi czy w pewnych sekwencjach B.K.S Iyengara) skupiamy się na rozluźnieniu i uelastycznieniu powięzi, więzadeł i ścięgien, nie angażując do pracy siły mięśni. Dzięki temu docieramy do miejsc, które dotychczas były niedostępne. Ponieważ nasze ciało pamięta emocje lepiej niż nasz świadomy umysł, uwalniamy także niepotrzebne nam więcej odczucia. Odzyskujemy spokój a ciało – swobodę ruchu i lekkość. Jednocześnie pozycje są komfortowe- używamy dużej ilości koców, poduszek i zawsze szanujemy naszą granicę komfortu. Zapraszam do doświadczenia głębi tej formy pracy z ciałem i lektury tego wpisu

O tym, dlaczego praca ze stresem przynosi najlepsze rezultaty, kiedy rozluźniamy ciało możecie przeczytać w tym artykule
O relaksacji metodą jogi nidry możecie więcej poczytać tu

Namaste i do zobaczenia!

Kamila